Verdoofd en moe
gesloopt
slenter je door het bos
vol ongeloof
de bomen omarmen
je onzekere stappen
hun wijsheid
hun schijnbare oneindigheid
fluisteren ons moed in
wortels vertakken zich
diep
en oneindig
in de grond
als een reis
een vervolg
levendiger
en lichter
dan ooit
Stella
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten